Złotowłosa

Pewnie każdy słyszał o londyńskim zespole Pink Floyd. Nie wiem, czy jeszcze występują, ale mam nadzieję, że nie. Przypomnę tylko, że na początku kariery (przełom lat 60/70 ubiegłego wieku) kierował nimi psychodeliczny Syd Barrett. Następną dekadę rządził wizjoner artystycznego rocka Roger Waters. Po jego odejściu nastąpiła ostatnia era, nudziarza Davida Glimoura. Ale nie o sekciarstwie tu mowa. Chłopcy byli nieźle wykształceni i sporo czytali (choć implikacja jest raczej odwrotna: sporo czytali, dlatego udało do czegoś dojść), czego "echa" można znaleźć zarówno w wielu utworach Pink Floyd, jak i w autorskich projektach muzyków. I tak, na pierwszym solowym albumie Syda Barretta "The Madcap Laughs" znajduje się utwór Golden Hair. Autorem tekstu jest sam James Joyce, znany z tego, że czasem pisał kawałki do pośpiewania przy kuflu. Barrett wykorzystał wiersz z wczesnego okresu irlandzkiego pisarza, do którego zresztą sam Joyce odnosił się bardzo krytycznie. Wiersz jest miłosny, czyli smutny. Barrett też nie należał do wesołków i tak powstało dwuminutowe psychodeliczne cudeńko. 

James Joyce: Muzyka kameralna

V

Złotowłosa, wyjrzyj

Z okienka.

Słyszę, jak brzmi twoja

Piosenka.

Książki mej już czytać.

Nie mogę.

Pada ognia blask na

Podłogę.

Więc zamykam książkę

I pokój;

Wyjdę, by cię szukać

Wśród mroku

Śpiewaj, niech rozbrzmiewa

Piosenka.

Złotowłosa, wyjrzyj.

Z okienka.

Przeł. Maciej Słomczyński

 

Syd Barrett

Do posłuchania:

Syd Barett: The Madcap Laughs (1970)

Po poczytania:

James Joyce: Muzyka kameralna (różne wydania)